Polat Doğru

Bu adamı tanır mısınız a dostlar ? Ben kendisini  TRT’ de Ebru TUAY ÜZÜMCÜ ile yapmış olduğu   “Kendimi Tanıyorum” isimli bir televizyon programından tanıyordum. Çok güzel ve izlemeye doyamadığım bir programdı.

( Hatta hala internetten bulup bazı bölümlerin videolarını izlerim.) Bugün kendisi ile tanışabilme fırsatına nail olduğum için de ayrıca mutlu oldum. “ Hayata rehber olmak” adlı bir söyleşisine katıldım. Hoş bu söyleşi hakkında hiçbir fikrim olmadan, hatta konuşmacının kim olacağını dahi bilmeden apar topar okuldan çıkıp gitmiştim.

 Ben İstanbul’ un Küçükçekmece ilçesinde bir ilkokulda çalışan rehber öğretmenim. Okul ortamlarından bihaber olabilecekler için belirtiyorum ki, bazen okula bir yazı gelir ve maalesef yazının içeriği hakkında doğru düzgün bir bilgi verilmez. Karşınızda okulda çalışan bir personelin eline tutuşturulmuş bir kağıt ve katılımın zorunlu olduğunu ifade eden bir yüzle karşılaşırsınız. Benim için bu tarz seminerlere olsun, ne bileyim eğitimlere, toplantılara, söyleşilere katılmak falan olsun, hiçbir zaman problem olmamıştır. Yani sıkıntı olacak bir durum yoktur ortada. “Seve seve giderim” şeklinde olur genelde tepkim. İç sesim ise  ‘umarım keyifli vakit geçirebilirim, yeni bir şeyler duyarım, öğrenirim, mutlu olurum, birileri ile tanışırım vs..’ şeklinde bıdı bıdı konuşup durur. Çünkü hayattaki en kıymetli şeyimin zamanım olduğunu iyi bilirim. Ve zamanımı çalan şeylere karşı da pek tahammül gösterebildiğim söylenemez.

Her neyse lafı çok uzatmayayım salona girdiğim ve kendisini gördüğüm andan itibaren ne geçirmiş olduğum günün yorgunluğu, koşturmacası, yaptığım görüşmeler sonrası yaşadığım baş ağrısı neyimmiş efendim hepsi uçup gitti aklımdan. Çünkü karşımda o tok, muhteşem sesi ve hitabet yeteneği ile herkesi etkisi altına alabilen ve duruşuna hayran olduğum adam duruyordu. Üstelik ben bu sefer televizyonda değil, canlı canlı görüyordum. Ne ala bir durum!

Kürsüye çıkan robot gibi bir konuşmacı değildi o. Adeta sohbet edercesine halimizi, hatrımızı sormak istercesine konuştu bizimle.  MUTLULUĞU konuştu. Sordu öğretmenlere:  mutlu musunuz, nasılsınız ? Bizden, içimizden biri gibi idi sanki.  Koşullara bağlamaksızın mutluluğu yaşayabilmekten bahsetti.  Yaşamından, ailesinden örnekler vererek.  Zaman zaman düşündürdü, kendimize sorular yöneltmemize neden oldu. Ne kadar kendimiz olabiliyorduk acaba yaşarken..

 Ve tıpkı bir öğretmen edası ile önemli şeylerin altını çizmeyi de ihmal etmeden konuştu.   Tabi o altını çizerken kalemini değil, sesini kullandı. Seçtiği kelimelerle etkileyici dilini kullandı.

Hala kendisini tanımayanlarınız, bilmeyenleriniz varsa şayet çok geç kalmayın derim.

Bu yazıyı yazmamın nedeni ise, beni bilenler bilir. Paylaşmayı çok severim.  Hayata dair her şeyi.. bilhassa bilgi gibi kıymetli şeyleri ve  mutluluklarımızı.

Hazır hala nefes alabiliyorken “Paylaşalım çoğalalım, çoğaltalım mutlulukları”

                                  Mutlu ve bol gülüşlü günler geçirmeniz dileği ile…

NOT: Şaşkınlığımdan kendisi ile bir fotoğraf çekinemeden eve geldiğim için de malesef internetten fotoğrafını koyuyorum buraya. Bir daha karşılaşırsam şayet bu fotoğrafı zevkle değiştireceğim :)