HASTALIKTA, SAĞLIKTA

Merhabalar,
Öncelikle belirtmeliyim ki bu postu yazmak için epey uğraş verdim kıymetli okuyucu. Bu yüzden kusurlarım ve yanlışlıklarım olabileceğinden ötürü şimdiden affola...

Başlıktan da anlaşılacağı üzere hastalıkta ve sağlıkta diyorum, çünkü hastayken yazıyorum bu satırları, ya da düzelteyim iyileşirkene yazıyorum diyeyim. Şu an itibari ile geçirmiş olduğum operasyonun üzerinden tam 2 gün geçmiş bulunmakta. Madem ki bu blogu karışık kaset gibi dolduruyorum dedim o zaman bunu da yazayım da rahatlayayım istedim. Nasıl konuşmak, içimdekileri kusmak istiyorum anlatamam size. Lakin bulunduğum konumdan dolayı, pek anlatamıyorum malesef.

Yaklaşık bir 7 ay önce öğrenmiş olduğum bir şeydi bu. Vücudumdaki 'kist'. Ne olduğu bir türlü anlaşılamayan, rast gele bi hastane macerası sırasında tesadüfen Nesrin' le öğrenmiş olduğumuz kistim...
Vücudumuzda oluşabilecek olan herhangi bir aksaklığa karşı ne kadar da hazırlıksız olduğumuzu göstermişti bize. Zaman bizim için de geçiyordu..

O günden beri de dengesiz bir doktorun  konıuşması yüzünden alt üst olan günlerim ve kafamın içindeki deli sorular. Ve evet iki gün önce kendisiyle vedalaştık hastanede. Küçük bir operasyonla, ayrıldık birbirimizden. Umuyorum ki bir daha beni ziyaret etmez, zira kendisiyle pek anlaşabildiğimi sanmıyorum çünkü.

Her neyse işin dramatik kısmına hiç değinmeyeceğim şimdi.
 Valla küçük müçük emme ameliyat ameliyatmış anacım. Ne soğuk bir yerdir,  o ameliyathane yahu.  Hem gerçek hem de mecazi anlamda öyle. Giydiriyorlar çıplak bedenine o ameliyat elbisesini, götürüyorlar adeta buzhaneye. Zaten ilk defa narkoz alacak olmanın da heyecanı ayrı bir şey tabi. Ben zannediyorum ki, filmlerdeki gibi soru falan soracaklar yahut da 5' e kadar saydırırken bayılacaksın falan. Hiç te öyle bir şey olmadı valla. Şimdi seni uyutuyoruz dedi bir adam, kolumda iğneyi görmemle kafamın düşmesi bir oldu adeta. Ne değişik bir hismiş anlatamam. O günden beri rüyama giriyor o an. Nasıl savunmasızsın, ameliyat masasında. İçeri götürülerken 'annecim' diye sayıklıyordum. Ne yapacaklar bana şimdi diye.

Bittabi, bu işi yapan doktorlar için ne kadar sıradan bir olay da olsa, işte benim için böyle etkili bir olaydı. Şimdi çok şükür iyiyim. Ama evet allah bir daha düşürmesin diyorum. Çünkü pek bir korktum a dostlar. Bakmayın şimdi böyle sevimli yazmaya çalıştığıma, zormuş valla.

( bu fotoğraflar da hastane penceresinden)

Ha bir de bir şey daha öğrendim ki, ameliyat demek, aç kalmak demek imiş meğer. Sabah Alınacağım ameliyata öğleden sonra girince, bir de girmeden yapıyorlar lavmanı bütün vücudun iyice boşalıyor. Orası da ayrı bir olay tabi, az kalsın hemşirenin yüzüne zıçacaktım vallahi :) Bu kısmını hiç anlatmasan daha iyi olacak sanırsam:)

Ameliyattan çıktıktan sonra ne kadar aç olduğumu hissedip durdum. Bi çıkmak da bilmedi sağ olsun edepsiz gazım. Başka zaman vara yoğa çıkan gaz, pırtlamadı gitti vallahi :) Pırtladıysa da ben hissedemedim, bir türlü. Emin olamadıkça da aç kalmaya devam ettim:)

Neyse şimdilik bu yorgunlukla bu kadar yazabiliyorum.
Bana geçmiş olsun, size de iyi pazarlar olsun :)

Sağlığınızın kıymetini bileceğiniz nice sağlıklı günleriniz olsun ;)