Esin Kaynağım

Bir insanın nasıl bu kadar güzel bi kalbi olur, nasıl kocaman bi yüreği olur sorusunun cevabını bulmuştum ben.  Uçurtmasının iplerini sımsıkı tutmuş çocuklar gibi bırakmıyor, her geçen gün daha da sıkı tutuyordum adeta. Aman uçmasın diye. Uçup da beni bırakıp gitmesin diye..

Zannetmeyin ki bi sevgili o. Ah keşke öyle olaydı tabi :)

Koluma taktığım en güzel bileziklerimdendi. “İyi ki” li cümlelerime özne olanımdı.

Sevgiyi, sevmeyi çok iyi bilendi o. İmrenerek izlediğim, hayranlık duyduğumdu.  Omzunda ağladığım, kocaman sarıldığımdı. Tam dünyam yıkıldı dediğimde, elimden tutup kaldıranımdı o. Sırdaşım oldu…

Hakkını ödeyemeyeceğimdi belki de o.  Kimselere konuşamadığımda, dilim lal olduğunda, beni konuşturan, yargılamadan, eleştirmeden dinleyenim oldu o. Hesapsızca… Elimi sımsıkı tutan… Çekip kurtaran.

Bir rüzgar gibi, adı gibi tatlı bi esintiyle girdi hayatıma ve mümkünse hiç gitmesindi. Bu koca şehirde yalnızlığımı paylaştığım nice güzel insanlardan biriydi o. Harika bi anne, güzeller güzeli, kıskanılacak derecede deli dolu, fıkır fıkır bi eşti o. Erkek olsam da, keşke benim olsam-dı o :)

Sever idim sevdiklerime mektuplar yazmayı, minnetimi dile getirmeyi. Hem de en coşkulu hallerimle, hoplaya zıplaya, mümkünse :) Sarıp sarmalayarak. Sevgi sözcüklerini haykırarak.

Bu da onlardan biri şu anda sanıyorum ;)

Adı gibi “Esin” kaynağım oldu o benim. İsminin hakkını verdi çoğu zaman :)

Esinimmm diye seslenişlerimi boşa çıkarmadı.

Şimdi  tüm hallerimle (deli dolu, ağlak zırlak, acık da nedendir bilinmez ama bilazcık hüzünlü)  sesleniyorum sana: Seni çok seviyorum Esinim!

Bilirsin vefa duygusu önemlidir benim için. Belki geç belki de tam zamanı…

Her şey için çok teşekkür ederim.

Hep aynı yerlerde, aynı havayı soluyabilmek ümidiyle…

İmza: Gülen yüzün :)