Mikrofona Gerek Yok

Gerek yoktu mikrofona. Yumruğum ne güne duruyor :) 

Her yerde, her zaman şarkı söylemeyi çok sevdim ben. Söyledikçe rahatladım, rahatladıkça mutlu oldum, mutlu oldukça bi güzelleştim.

Çocukluğumdan beri en sevdiğim oyun olurdu şarkıcılık oynamak. Sırayla şarkılar söylerdik kapı önünde oturarak 3 kız. Sırası gelen ayağa kalkar, elini yumruk haline getirir ve ardından ağzına doğru götürerek mikrofona söylüyormuşçasına, şarkı söylerdi. Geri kalan iki kızsa şarkı bitince ayağa kalkar alkışlardı :) Çocukluk işte, çok salaklık, ama çok da sevimlik :)

(Sanki şimdi çok akıllıymış gibi, akıl da çok işe yararmış gibi, azıcık aklım ağrısız başımmış gibi:) Yok o azıcık aşımdı sanırım. Olsun azıcık aklım oluversin şimdilik : ))

Onları bilmem ama ben hala çok seviyorum şarkı söylemeyi.  Şarkılar söylemeyi… ( Tek fark elimi yumruk haline getirmiyorum sanırım: )Söyleyip sevdiklerime seslenmeyi, onlara yollamayı. Bir de  sanki milyonlara seslenmiş de alkışları toplamış sanatçılar misali, şarkımı kaydedince yaşadığım mutluluğu seviyorum.  Hatta onlar da benim kadar mutlu oluyor mudur acep, diye de düşünmeden edemiyorum :))

Hani şöyle gören dünyayı kurtardım falan zanneder.  Kim bilir belki de kurtarıyorumdur :)

Dünyayı iyilik, güzellik kurtaracak demiyor muyuz hem?

Söyledikçe mutlu olup güzelleşiyorsam, ben güzelleşince güzelleşenler de oluyorsa şayet, o zaman şerefe ;) 

O zaman danss:)

O zaman yaşasın şarkı söylemek ;)