Hoşgeldin Rüya

Nihayet kavuşmuştum biricik Rüya’ ma, yol arkadaşıma. Bilmeyenler için belirteyim, arabam olur kendileri. Ama benim eşyalarla kurduğum bağım düşünülecek olursa şayet, o bir araba olmanın çok ötesinde bir şey :) Kazadan sonra epey ayrı kalmıştık, şimdi ilk günkünden bile güzel olmuş edepsiz zilli, gıcır gıcır :)

Atlayıp arabama “Tanrım nerden sevdim nerden düştüm bu belaya” şeklinde naralar atarak serseriler gibin apır sapır şarkılar dinliyor, kamyon şoförlerine bağlamış durumdaydım. Yanımda da biriciğim anacazum :) Onu gezdiriyorum. Her ne kadar kadın anlam veremese de yaşadığım mutluluğa, kendince tepkiler vermekle yetiniyordu. “tövbe tövbe” genel bi tepkisidir kendisinin, her şeye tövbe:) Ama ben nasıl mutluyum değmeyin keyfime, nasıl da kroyum, ama leş :)

Hanımefendi çizgimden eser yok hani. Her ne kadar gele gele geldiğimiz yer hastane de olsa, olsundu. 

Gelebiliyorduk ya ne ala. Hele bi iyileş sen annem, daha seni nerelere götürürüm edasıyla sürmeye devam ediyordum ben.

Gereksiz yere kahır senfonisi bestelemeye gerek yoktu;) Bak adamlar neler bestelemiş :)

Bazen böyle şarkılarla da eğlenebiliyor demek ki insan. 

Hiç öyle akşamları evde dizi izleyip de, arkadaş ortamına girdiklerinde sadece haber programı izliyormuş gibi davrananlardan, boş zamanlarında tiyatroya gitmek ve kitap okumak dışında başka bir şeyle ilgilenmiyormuşcasına davranan antik kuntiklerden olamam. Yahut da sadece klasik müzik dinliyormuş havasına da bürünemiyciğim sevgili okuyucu. Beni  ne mutlu ediyorsa, bir dal alırım ;) 

O zaman hayde bakalım 'tanrım nerden sevdim, nerden düştüm bu belaya :)'

Başka da bi sözünü de bilmiyorum ki yazayım :)