KAZA GELİYORUM DEMEZ

İnsanlar plan yaparken tanrı yukardan gülümsermiş diye boşuna dememişlerdi. Son zamanlarda ne hayal ettim  ise, neyin planını, hazırlığını yaptıysam olmadı. Aksilikler silsilesi beni çok sevip bırakmadı peşimi. Çil gibi yapıştılar yüzüme :)

Evet, beterin beteri vardı. Evet, çok daha kötüsü olabilirdi. Buna da şükür idi. Hamdolsundu. Ve daha bi sürü bilimum laftı. Doğru muydu ? Doğruydu evet.

Şimdi gözümü kapattığım an, o anı, kaza anını yaşıyorum yine.

Konuşmalar, sesler, kalabalık, ama yabancı yüzler…

Çaresizliğimi hatırlıyorum. Bildiğim her şeyi nasıl da unuttuğumu hatırlıyorum.

-Polis için nereyi arıyorduk?

 -Ensem, enseme noldu benim?

-Ben yapmadım, arkamdan vurdular!

-Arabam, rüyam!

-Fotoğraf mı çekmek gerekiyordu?

-Kımıldatmayın arabamı!

-ALLAHIM KİMİ ARIYCAM BEN ŞİMDİ?

Telefonda ne dediğimi bile bilemezken imdadıma koşanlara, karakolda gece beni yalnız bırakmayan o güzel yürekli adama, sesinden bile irite olduğum, korktuğum ambulansın içinde elimden tutanlara, en az 4 güne yayılmaya çalışılarak sürüncemeye bırakılan hastane işimi bir günde halledenlere, arabamı o izbe otoparktan almak için yanımda olup yardım edenlere, belki yeni tanıdığım ama pek bi sevdiğim, minnet duyduğum o güzel insanlara ve burada sayamayıp lakin yanımda olan herkese çok teşekkür ediyorum.

Malum her şeyden önemli,  değerliydi “vefa” duygusu benim için… belki bu gerçekten küçüktü ama gereksiz yere uzayan bi olay oldu. Ama sayenizde geçecek. Ve geçiyor da biliyorum.

Sabahın köründe kendi çığlığımla uyanıp, soluğu klavyede aldım. Şimdi kahvaltımı yapar, geri kalan işlerim için, karakola gitmek üzere ayrılıyorum.

Belki sizlerin tabiriyle elimden tutan, yanımda olan güzel bi adam, koca, eş, sevgili, adına her ne halt deniyorsa işte :) Ondan olmadı benim. Ama ne çok şanslıymışım ki, güzel insanlar biriktirmişim kendime…

Mutlu, sağlıklı, kadir kıymet bilen, vefa duygusuna sahip, doğru  insanlarla beraber olacağınız güzel bir gün diliyorum, bu yazıyı okuyan herkese…

Ha bir de bol gülüşler tabi ki de :)