Başkalarının hayatı da bir ders olabiliyordu çoğu zaman… Ama
anlayana, dersi dinleyene… Dersi deste dinlemek lazımdı azizim. Sonra konular
birikince zor oluyordu malum sınavlar…
Koca koca binaların içinde kapalı kapılar ardında
yaşanıyordu ne yaşanıyorsa. Tesadüfen o kapıların yanından ya da yakınından
geçebiliyorduk.. Ama çalıyorduk kapıyı
ya da arkamıza bile bakmadan kaçıp gidiyorduk. Duyacaklarımıza bağlı
değişebiliyordu belki de…
Kolay değildi bir acıyı paylaşmak, anlamak, destek olmak,
yan-ında olmak. Karşı-sında değil…
Hissetmekti mühim olan. Yaşamış olman değil…
Kapalı kapılar ardında ne hayatlar var değil mi?
YanıtlaSilBazen bencilce kulaklarımızı tıkıyoruz...
Sevgiler.
Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın gibi ya da...
SilSanmam.Azıcık küçücük ders olabilir, etkileyebilir belki ama anlaşılmaz tam olarak diye düşünüyorum. Ateş düştüğü yeri yakarmis.
YanıtlaSilİşte azıcık olmasa o etkisi keşkem. Tam olarak anlaşılmasa da, hepsini yaşayarak tecrübe edinmeye kalkacak olursak vay halimize derim;)
Sil