Girdap

Debelendikçe daha da derine batıyorum adeta. Hem bu  kadar kalabalık hem bu kadar yalnız olunur muydu? Nefesim kesilecek gibi hissediyorum. Patlamaya hazır bomba gibi. Sanki bi ağlamaya başlasam, şehri sel alırmış gibi..

Çok yoruldum ve hala çok yorgunum. Di- li geçmiş zamana geçemiyor, geçmişte kalamıyor bir türlü yorgunluğum. Tam, tamam artık geçiyor derken aynı yerden kanamaya başlıyor yine yaram. Bu sefer başka, bambaşka bir şeydi halbuki. Büyük bi yaraydı. Dokunma, kaşıma daa işte kanıyo! Kanıyo, lanet olsun diye bağırmak istiyorum.

Sustuklarım büyüyor içimde. Sırf başkaları, çok sevdiklerim, değer verdiklerim üzülmesin diye tuttuğum gözyaşlarım, hiçe saydığım öteki yanım acıyo…

Ne zaman konuşmak istesem, karşılığında “ama” ile “benim de” ile başlayan cümleler duymaktan yoruldum. O  ama’ lara karşılık benim ama’ larımdan bahsedememekten yoruldum. Karşımdakini düşünmekten, kendimi, o acıyan öteki yanımı ihmal etmekten yoruldum.

Evet herkesin bir ama’ sı vardı, senin de. Ama bu sefer benim çok büyük bir ama’nm vardı. Kimseye gösteremediğim, çabuk iyileştirmeye çalıştığım, gösterirsem üzülürler, ağlarsam ağlarlar diye çekindiğim… Hep içimde yaşayıp belli etmemeye çalıştığım… Ve her cümlede o ama’m ‘ tamam’ şekline dönüşerek susup çekiliyordu yine köşesine…

Şimdi içimde kocaman bi sızı kocaman bi yara ve ne zaman diner artık hiç bilmiyorum…

ve ne yazık ki artık inanmıyorum… Pes ediyorum…