Çillerimi Sevdim Mesela

Hani insanlar soruyor ya 'nasıl oluyorsun öyle, nasıl beceriyorsun' diye. 'Valla bir şey yapmıyorum abicim' diyesim geliyor.

Ben ne hissediyorsam öyleyim. Yaşıyorum, sadece yaşıyorum. Yaşamak istiyorum. Görmek istiyorum. Gülmek istiyorum, mutlu olmak istiyorum, zıplamak, koşmak istiyorum.

Biri engel olacak olduğunda da çıldırıyorum işte. Biri benim gördüğüm güzelliklere gölge edecek olursa, ışığımı söndürmek isterse öldüresiye çıldırıyorum işte. Değerler benim için çok önemli azizim, ben değerlerimle yaşıyorum. Onlarla var oluyorum.

Saygı var benim için her şeyden öte… yanına geldi mi, olumsuz takılar ‘–sızlıklar’ beni alıyor, sızım sızım sızlamalar. ‘Heyt!!! Bulaşmayın lan bana’ diye bağırasım geliyor. Yahut da kaşınma kızım diye kendime bağırıyorum. Görmüyor musun olmuyo, olduramıyorsun işte, ne uğraşıyorsun, çık o yarattığın hayal dünyandan diye başlıyorum bıdı bıdı söylenmeye…

Güzel olan ne varsa onları düşünerek başladım güne.. Önce çillerimi düşündüm mesela. Hani şu ergenlikte, niye kimsede yok da ben de var diye üzüldüğüm çillerimi :) iyi ki varlar diye sevdim mesela. Sonra da makyaj yapmadan üzerlerine gölge edecek tek bi şey sürmeden çıktım :) Rüyamı sevdim, biricik kızımı arabamı, almak için az uğraş vermediğim arabamı, işimi sevdim yine ne deli işi yapıyorum ama diye gülüp durdum, az dirsek çürütmedim, bu yere gelebilmek için, sonra düşündüm düşündüm şehrimi sevdim, İstabul’ u. Zorluğunu unutup, güzelliğini sevdim. Tuttum müdürümü sevdim mesela, bir anda hiç beklenmedik, cümleler söyleyip, espiriler yaparak beni şaşırtan gülen adamı, öğrencilerimi sevdim. 

Ve yalnızlığımı sevdim, evet doğru, sevdim. Ben böyle de güzeldim belki.  Niye uğraşıyordum ki. Benim gibi bi deliyle yaşanır mı hiç :)

Ben hep uğraş’ ı sevdim, ama uğraş' ı sevenler beni sevmedi.

Sonunu da selvi boylum al yazmalıma bağlayıp, sevgi emekti diye bitirciim korkarım :))

Ama sevgi emekti işte, n' yapalım ? Neyse en iyisi mi ben daha bi şey yazmayıp susayım mümkünse…

İyi gecelerdi o zaman :)