İşte Bütün Mesele !

“Sanki bir beden büyük elbise giymiş gibiyim. Üzerime olmadığının, yakışmadığının farkındayım. Fakat onu çıkaracak mecalim dahi yok”

İşte son günlerde hissettiğim şey tam olarak buydu.

Televizyonun karşısına geçip eline bir tabak dolusu cips alıp kaç kalori dahi olduğunu düşünmeden ya da totomu büyütür mü kaygısı gütmeden yerken, televizyonda birbirine benzer konulu saçma sapan dizileri izlemek. Hemen hemen her gün eve gelince temizlik yapmak. Süpürgeyi çalıştırmak, toz almak, yerleri silmek. Üstelik bir gün önce silmiş olmanın hiçbir önemi olmadan ya da kirlenip kirlenmediğini dahi düşünmeden.

Zaman mı geçirmekti benimki si, günü unutmak mı, oyalanmak mı, yoksa düşünmemek mi, kaçmak mı?

Neyden kendimden mi?

İnsan kendinden kaçabilir miydi?

Yüzleşmek gerekti belki de. Neyse ne…

Konuşmam lazımdı, anlatmam lazım…

Ama kime?

Öylesine alışmıştım ki birilerini dinlemeye, konuşan taraf olamıyordum. Korkuyordum belki de kim bilir, yine sıkarım etrafımdakileri diye. Yine diyorum dikkat,  çünkü kolay değildir dinlemek biliyorum. Hele de iç açıcı şeyler değilse. Daha önce denememiş miydim sanki, en kötü olduğum zamanlarda kim ne kadar dayanabilmişti ki dinlemeye. ( Ki nadir olmasına rağmen)

Öğrenilmiş çaresizlik mi diyorduk eğitimde acep :) Çevremdeki yeni insanlara da haksızlık ediyor olabilirdim belki bu arada, ama ne yapayım kolay değildi benim için.

Ertesi gün aynı şeyi duymak istemez dinleyen taraf. Zanneder ki bir gün dinleyince karşı taraf hoop hemen iyi oldu. “Ay yine mi aynı şeyler şekerim” şeklinde bakışlar atılır. La öyle bi dünya olsa psikologlar iş yapabilir miydi, düşünsenize ama.

Böyle bir misyon üstlenmiştim belki de. Bu yüzden benim mutsuzluğumla ya da sıkıntılarımla ilgilenebilecek birileri olmuyordu etrafımda. (Ya da evet ben anlatmaktan kaçıyordum.) Ben bunları zaten çözermişim. Pembe gözlüklerim varmış falan. Önemli olan benim dinlememdi.  Bir şaklabanlık yapmam falan gerekti. Öyle asmamalıydım suratımı, çok saçmaydı.

Bugün de niye mi yazmaya karar verdim, kabullendim çünkü bu durumu. Ve bugünlerde bi nebze daha iyi günler geçirmeye başladım. Ben iyi olmayınca yazmıyormuşum onu fark ettim. Aslına bakarsanız neler yazmak geliyor içimden ama durduruyorum kendimi.  Sanki o kötü, olumsuz düşünceler bana yakışmıyormuş gibi. Ben de kendimi öyle görür oldum artık. Komik bi şey yazmayacaksam, olumlu değilse yazacaklarım yazmıyorum işte. Hayır sanki mutsuz olmak, olabilmek benim de hakkım değilmiş gibi. Ben de insanım la.

 Değil mi ama? Hem her daim mutlu olmak da mümkün mü, manyaklık ayol :)

Ama önemli bir not ki,  işimden çok sıkıldım, itiraf ediyorum! Bazen çığlık atıp karşımdakine “yeteeeeeeeeeeeeeer” diye bağırasım geliyor. Hatta daha da ileri gidip “yeter lan yeter, azcık da sen bana sorsana iyi misin, hoş musun” diye.

Sonrasında başımın üstünde baloncuklar beliriyor böyle. Karşımdakinin saçını başını yolduğumu falan hayal ediyorum. Çok psikopatça gelebilir, ama birkaç saniyede olsa rahatlatıyor işte.

İşiniz dinlemek ise şayet, inanın hiç kolay değil.

Biri de çıkıp beni dinlese mesela. Ahhhh ahh…

Şu an bu satırları yazıyor olmak bir gelişme benim için, farkındayım. Evet iyi değilim son zamanlarda ama umuyorum ya da umayım ve geçsin. Çünkü bu kara gözlükler gerçekten bana hiç yakışmadı.

Sanırım biraz rahatladım. Konuşmasam da, yazabilirim demek ki :)

Herkese iyi geceler…