HEYY! Zaman, Senin İçin De Geçiyor!

Zaman geçiyordu. Hızla ve belki de acımasızca.

Üstelik bu kez sadece komşu teyzeler için, deden yahut anneannen için değil, amcaların, teyzelerin ya da yengelerin için de değil, mahallenin bakkalı, esnafı için de değil yalnız. Senin için de geçiyordu. Ve sen bu sefer, zamanın senin için de geçtiğini daha net görebiliyordun.

Zamanın geçtiğini etrafındaki küçük çocuklara bakarak fark ettiğin o günlerde değildin bugünlerde.. Yeğenlerini her gördüğünde nasıl da değişmişler, ne kadar hızlı büyüyorlar diye düşünmeye başladığında çaktırmadan aynanın karşısında alıveriyordun soluğu.

-“Ben de mi değiştim,  gözlerimin altındaki çizgi mi yoksa?”

 Yahut da,

- “Alnım kırışmaya mı başlamış?

Yok yok. Yorgunluktandır bana öyle geliyordur herhalde”

deyip geçiştiriyordun…

Önce arkadaş ortamlarında masaların asıl mezesi olan sohbet konuların değişmeye başlar. Aileler masaya yatırılır. Eşin, dostun hastalığı mevzu bahis oluverir. Yahut da hastalıklar sonucu yaşanan kayıplar ve sonrasında yaşanan yas süreçleri… Ve masada oluşan derin, kesif bir sessizlik…

Vücudumuzda oluşabilecek her hangi bir aksaklığa karşı ne kadar da hazırlıksızmışız meğer...

Sanki böyle şeyler sadece başkalarının başına gelirmiş gibiydi değil mi? Bir gün bir rahatsızlığın, seni de ziyaret edebileceğini, kapını çalabileceğini hiç düşünmemiştin öyle değil mi? Yahut da hep kaçmıştın, yüzleşmek istememiştin bu düşünceyle.

Şimdi ise küçük bir sinek misali miden bulandı desene. Sineğin küçük olduğunu gerçekten biliyor da olsan korkmuştun. Çünkü bu ancak başkalarının hikayesi olabilirdi ve sen de dinleyicisi. Lakin bu sefer senin hikayen vardı masada.

Hani hep ‘her şey insanlar için’ deriz ya, ne beylik laftır ve ne doğrudur aslında. Ama zannediyoruz ki o insanlar arasında biz yer almıyoruz ve hiç de yer almayacakmışcasına yaşamaya devam ediyoruz...

Unutma bir gün sen de, hani o her şeyin insanlar için olduğu insanlardan biri olabilirsin!

Sen de, o da, diğeri de

                                       ve siz de…