Benimle Oynar Mısın?

Çocukluğun vazgeçilmez oyunlarındandır evcilik oyunu.

Ne de çok severdim çocukken. 

Hayal edersin ve oyunu kurarsın. Sırayla roller verilir. Sen annesin, sen doktorsun, sen babasın, sen çocuksun…

Kurgusu sana ait.

Senin hayallerinden ibarettir…  Duygularınla şekilleniverir oyun...

Keşke diyorum bazen…

Hayallerimizle dönse dünyalarımız da. Gözlerinizi kapatıp düşünsenize… Ne de muhteşem olmaz mıydı?

-Çocukluğumu fazla düşünmüş olsam gerek, çok çocukça bir düşünce oldu farkındayım-

Fakat öyle işte…

Herkesin bir bakışı vardır hayata. Ben hep inanmayı seçtim. İnatla, ısrarla “güzel günler göreceğiz çocuklar” demekten hiç vazgeçmedim. Ve bu yüzdendir ki  hep pembeye boyadım dünyamı, pembe hayaller kurdum. Bir tarafım hep çocuk kalsın ve hiç büyümesin istedim…

Düşüncelerimde hep bir muziplik oldu, hep görmek için iyi yönler aradım insanlarda. Sevdim, değer verdim, aşık oldum, emek verdim… İnsanların peşinden koşmaktan hiç gocunmadım.  Kimine göre gurursuz oldum, kimine göre aptal, kimilerine göre de yorumsuz kaldım…

Fakat artık yorulmaya başladım sanırım. Uğraşmaktan, şans vermekten ve hüsranla biten ilişkilerden çok sıkıldım.

Hayatı bir oyun gibi görecek olursak şayet,

Şimdi tıpkı çocukluğumdaki gibi evcilik oynamak istiyorum. Hesapsızca, safça... 

Sadece duygularımı yaşamak istiyorum.

BENİMLE OYNAR MISIN?

-Benim dünyam pembe, ya da turuncu mu demeliyim ki? Ya senin ki?

“Kelebeklerle tanışmak istiyorsam, bir iki tırtıla katlanmayı öğrenmek zorundayım”

                                                                                                                                                             Küçük Prens