Ambalaja Aldanma!

Tarih acımasız bir şekilde tekerrür ediyor benim için.

Önce şüphe baloncukları yerleşiyor beynime. Didikleyip duruyor beynimin içini. Sonra bir yanım ısrarla ve inatla ön yargılarımdan uzaklaşmamı söylüyor, söylemiyor emrediyor hatta!

“Bekle!

 Bekle ve zamana bırak !”

Ama içimdeki çocuğu durdurabilene aşk olsun. Önüne bir çikolata konmuş bir çocuğu ne kadar durdurmaya çalışsanız nafile. O çocuk o çikolatayı yiyecek, en azından yemek için, o şık ambalajına yakından bakabilmek için her türlü taklayı atacak :)

Ben de öyle yaptım işte.

Çikolatanın o parlak jelatinine, ambalajına vuruldum gitti.

Ve sonuç:  ‘Hüsran’.

Ön yargılarım kendi zaferini kutlarken, ben ise onlar benim değil de başkalarının düşünceleri gibi davranıyorum.  Oturmuş pencere kenarına, ellerimi yanaklarıma dayamış, üflediğim nefesimle buğulanan camı izliyorum. Hayır, o çikolatayı yemeyip, mideme oturmamış olmasından mutlu olacağıma, haklı çıkmanın üzüntüsünü yaşıyorum.

“Yine mi ya! Yok artık, ama çüş artık” diye söylenip durmaktan alıkoyamıyorum kendimi.

Bir yandan ne bekliyordun ki diye düşünürken, bir yandan da ...bir umut işte…

Sen zaten anlamıştın, onun ambalajında bir sıkıntı olabileceğini, ne diye almak için o kadar uğraştın ki?

Nasıl da güzel görünüyordu uzaktan, ağzımı sulandırıyordu adeta. Reklamlarını izliyordum gayet başarılı idi. Ne metinler yazılmış, ne fotoğrafları çekilmişti.

Sonuç ise,

Çikolatanın o parlak jelatinine, ambalajına kanmamak lazımmış. Tadı umduğunuz gibi olmayıp, sizi yanıltabilir :)

Hatta belki, tadına bakıp da ağzınızın tadını bozmak bile istemeyebilirsiniz.

Şimdi ne diyor bu deli kız diye düşünecek olursan şayet sevgili okuyucu, 

ben de bilmiyorum.

çikolata işte, ne olacak :)