Çek Sifonu Gitsin!

Yine bir pazar, yine ellerim klavye üzerinde, parmaklarım tuşların üzerinde gezintiye çıktı sanki. Ne gezintisi, koşturmak denir buna. Durdurmak ne mümkün..Ne çok şey var yazmak istediği... Bir yandan saçmalamak istiyor, bir yandan da geri çekilip yazdıklarına bakıyor, sonrasında ise back space tuşunda alıyor soluğu. Ve sabitliyor kendini, klavyenin sağ üst köşesine. Durmaksızın başlıyor yazdıklarını silmeye. Parmaklarım mı benden hızlı, düşüncelerim mi koşturuyor peşimden bir atlı gibi adeta bilemedim..

Bir yandan çok şey yazmak isteyince bir yandan da karar veremeyince nereden başlayacağına,  böyle oluyor sanırsam.. Ya da belki de hepiciğini şimdilik bir rafa kaldırmalı...

Yok yok belki de en iyisi tuvalete atmak, üzerine de bir güzel sifonu çekmek!

Çünkü ne oluyorsa, hep o tozlu raflara saklanan ve sonrasında kullanmak üzere okudukça beynimizi tırmalayan o düşünceler yüzünden olmuyor mu?

Yahut da şu halının altına süpürdüğümüz tozlar. Ayol kaldırsana halıyı, öyle temizlik mi olurmuş?

Oh, ne güzel valla! Sen istediğin kadar başkalarının görmediğini düşünedur o tozları, sen biliyorsun ya yetmez mi?

Ayyy ya da şu ısıtıp ısıtıp önümüze konan o yemekler yok mu, haşıl oldu artık yahu. Isıtıp durma! At artık, yenmiyor görmüyor musun?

O halde ben çektim sifonumu, beynimi  meşgul eden tüm olumsuzlukları, midemi bulandıran tüm küçük sineklerden kurtuldum.  Gerisini sifonu çekemeyenler düşünsün;)

Şimdi pazar pazar neyin kafasını yaşıyorsun, ne içtin de bunları yazıyorsun be kızım diyecek olursanız şayet, hiçbir şey içmedim, kafam da gayet iyi.

Sadece yoğun ve yorgun geçen bir haftadan çıktım ve bu hale geldim. Düşüncelere gark ettim kendimi ve sonuç işte geriye kalan bu cümlecikler oldu…

Bazen keşke diyorum ben de sesimi yükseltebilsem, höyttt diyebilsem :)  HAYIR diyebilsem mesela? Ama olmuyor işte.. Ben anca düşünce baloncuklarımda yapabiliyorum onu.  Sonuç ise hep aynı cümle: “DİYEMEDİM YA LA!”

Sevdiklerinizin yok olma düşüncesi ile bir gün öyle bir sınanırsınız ki, ondan büyük ne bir acı ne de bir üzüntü kalır geriye. Vermiş olduğum sözü tutamamanın utancını yaşayarak yazıyorum bu satırları. Özür diliyorum kendimden… ‘Özür diliyorum sevgili kendim, seni ağlattığım ve değiştiremeyeceğin insanlar ve düşünceler yüzünden üzdüğüm için.’

O halde şimdi ne bir duygum ne bir kinim ne de bir mutsuzluğum kaldı geriye?

Şöyle bir bakınca bana fazla ağır geldi zaten, bu az gülücüksüz cümleler, duygu yüklü satırlar. Yeter yahu :))

O halde bi sonraki yazı da görüşünceye dek,

Mutlu ve bol gülüşlü pazarlar :)