Whatsapp Yok Olunca

Meğer ne kadar da teknolojinin kölesi olmuşum da haberim yokmuş.

Bir gün, sadece bir gün akıllı telefonsuz kaldım, çıldıracakmış gibi oldum. Nefes almam zorlaştı, yalnız, çaresiz hissettim kendimi. (ee bir de tabi yalnız yaşamanın da etkisiyle, iyice coştu )

Yani durum şöyle, okulda telefonu elimden düşürdüm ve bir anda ekran önce yeşillendi, sonra bir morardı, sonra bi ‘kırmızı olsun da üç kuruş fazla olsun’ der gibin kızardı ve kıpkırmızı oldu. Ve en sonunda siyaha boyanıp, ‘hık’ dedi ve hakkın rahmetine kavuştu.

Ve işte o saatten sonra ben:

 “Amanın, ne yapacağum şimdi ben.”

“ Ayyy annemlere hemen ulaşıp söylemem lazım.”

“Yedek telefonu olan var mı?”

 diye öğretmenler odasında dört dönüp ona buna sormalar, ama -akıllı telefon- tabi, hattım kırık sonuçta. İnsanlarda ise ‘oldu canım çüş, buldu da bi de akıllısını istiyor’ bakışları. Ne kadar da cahilmişim ki, yedek hat çıkarma olayını falan bilmiyorum tabi. Sonrasında hemen bi  arkadaşımdan telefon temin ettim ve hemen akabinde soluğu telefoncuda aldık, hattımı eski telefonlara taktırabilmek için. Neyse ki, kartı bi çerçevenin içine yerleştirip, hemen taktılar eski telefona. Ee buraya kadarı iyi güzel de, ne numaralar var elimde ne de whatsapp.

Ne whatsapp yok mu?

Amanın ne whatsapp mış arkadaş, yeni telefon alıncaya dek bi kaç gün idare ederim sanmıştım ama ne mümkün. Eee netice de sakız mı bu, hemen gidip alayım. Pahalı da bi şey sonuçta, e araştırmak da lazım falan, ay bi sürü bıdı bıdı. Öyle pek de anlamıyorum ki bu işlerden, hem anlasan ne?

Hızla çoğalan bitkiler misali, takip etmek ne mümkün. Hoş öyle bir derdim de yok ya.

Neyse gece oldu…

‘ Telefonum ötmii, kimse bağa yazmiii… keşke benim de olsa…’

şeklinde mırıldanlamalar..

Ay resmen tribe girdim. Sanki herkes birlikte, bir ben yalnızmışım gibi garip bi his. Kimse bana ulaşamıyormuş gibi. La arasalar ulaşacaklar neticede, ama yok kafa almıyor, kabul etmiyor.

“Hey zavallı sen whatssapp da biz neler konuşuyoruz biliyor musun?” 

diye salak salak biri konuşuyor :)

tepemde sanki.

Nasıl bir bağımlılıksa artık.  

Ey kutsal whatsapp beni ne hale getirmişsin de haberim yokmuş meğer.

Dün itibari ile yeni telefonu almış bulunmaktayım. Başım göğe erdi J çok becerip de anlayamasam da, alışmaya çalışıyoruz birbirimize. Lakin bu bağımlılığımı fark etmiş olmak bana hiç iyi gelmedi.

Bu arada bunun çağımızın fobisi olduğunu biliyor muydunuz? Nomofobi.

Ben geçtiğimiz aylarda Nil Karaibrahimgil’ in köşe yazısında okumuştum. Nomofobi, cep telefonundan mahrum kalma korkusu imiş. Yani cep telefonsuz ne yaparım korkusu. Baş dönmesi, nefes alamama, panik atak gibi durumlara bile yol açabiliyormuş.

Bilmeyenleriniz varsa şayet, bir araştırın derim. Kim bilir, siz de nomofobi adaylarından biri olabilirsiniz?