Özlemek Diyorum...

Şu sıralar biraz fazla duygu yüklüyüm sanırım. Bazen bu yük ağır geliyor, gözlerimden dökülmek istiyor. Geceleri nefesim sıkışmış, ağlarken buluyorum kendimi. Gün gözüyle ağlayamıyor, kendimi koy veremiyorum. Çünkü bir kıvılcım bekleniyor adeta evin içinde. Birimiz bi koyverse, diğerleri de salacak kendini. Ta ki bu gün babamın boğazının düğümlenmesiyle, gözlerinden akmasın diye hapsettiği göz yaşları derin bir sessizliğe götürdü kahvaltı masasını…

Ben de tutuyorum, tuttuklarım da geceleri patlak veriyor sanırım.  Saçma sapan rüyalar görür oldum son zamanlarda.

İnsanın sevdikleri yanında olmayınca ne yemeğin tadı oluyor, ne uykunun huzuru oluyor…

Ağzımın tadı yok be okuyucu. İçimde bir özlem var ki daha önce hiç yaşamadığım türden, boğazımı başka türlü düğümleyeninden…

Kardeşimi özlüyorum…

daha önce hiç bu kadar ayrı kalmamıştık birbirimizden.

Ah be kuzucuğum ne evin tadı var ne memleketin sensiz… Sustum sustum ama bugün böyle bir yazasım geldi işte.

Yoruldum bilazcık sanırım, mutlu etmeye ve devamlı mutlu görünmeye çalışmaktan. Daha doğrusu mutsuzluktan da öte yarım kalmışlık hissi, eksiklik…

Biz asker yolu bekliyoruz sevgili okuyucu…

Ve belki bir çok kişi gibi. Biz de o bekleyenlerden sadece bir tanesiyiz. Ama zormuş meğer, başa gelmeden bilinmiyormuş…

Son zamanlarda yaşananların, gündemin de bu bekleyişi zorlaştırmada  etkisi büyük olsa gerek…  günler  azalıyor fakat bekleyiş daha bir zorlaşıyor sanki.

Fazla hüzün dolu oldu satırlarım farkındayım.

(bizim oraların diliylen şöyle seyleyiverem bari:) )

Aman napalım bu sefeğlik de böyle oluvesin gari;) bunu da bi tek okuyanlağ bilivesin :)

Herkese sevdikleri ile beraber mutlu ve bol gülüşlü hafta sonları diliyorum.

  Bugüne en uzak gün, dün.

        Özdemir ASAF