Başka Türlü Bir Şey

Siz hiç anneniz havuç soyuyor diye mutlu oldunuz mu?

Ben oldum, hem de çok.

Peki ya o havuçtan tarator gibi şahane bir meze yaptığını, hatta abartıp yanına da köfte yoğurup fırında köfte patates yemeği yaptığını ve mükellef bir sofra kurduğunu duysanız? Belki birçoğunuzun ağzının suyu akar değil mi?

Benimse sadece ağzımın suyu akmakla kalmadı, çok mutlu oldum. O an, o saniye dünyanın en mutlu kadını oluverdim adeta. Öncekilere benzemeyen bir mutluluktu. O yemeği yiyecek olmanın verebileceği bir mutluluk değildi bu mesela, hatta yemesen de olurdu. Başka türlü bir şeydi…

 İşte böyle bir şeydi hayat. Yaşıyorduk ve öğreniyorduk. Daha önce vermediğimiz tepkileri verebiliyor, hissetmediğimiz şeyleri hissedebiliyorduk. Ayrıntılarda saklıydı artık mutluluklar, küçücük mutluluklar..

Beklentilerin değişiyordu, azalıyordu. Göremediklerini görebilmeyi öğretiyordu hayat. Aldığın nefesin hakkını vermeyi öğretiyordu, kıymetini bilmeni öğretiyordu sana. Bazen canını acıta acıta, bazen bir başına oturduğun koltuğunda sessizce, utana sıkıla ağlaya ağlaya öğretiyordu. Hatta ağlayabilmenin bile lütuf olduğunu, her uzvunun ve muktedir olduklarının tek tek önemini öğretiyordu. Öğretiyordu, kalabalıklar içinde gülücükler saçarken, içinde kopan fırtınaları durdurmayı.

“Gözlerinde acı, ağzında bir kahkaha, galiba budur” dedirtiyordu zaman zaman Cemal SÜREYYA gibi.

Yetinmeyi öğretiyordu, ah uzar etmenin anlamı yok diyordu.

Şimdi daha güzel bakabiliyorum dünyaya, hayatıma.

Ve çok sevgili hayatım, seni çok seviyorum… Ve bana bu hayatı, yaşamayı öğreten kadını ‘Annem’ i  ise her şeyden çok seviyorum…