Kendini De Unutsaydın Evladım

Aklımı uçurtmanın ucuna bağlayıp uçurdum gitti sanki. Azıcık uçurup sonra tutuyorum yine.

Unutuyorum şu sıralar. Her şeyi unutur oldum. İşe öyle bi yoğunlaştım ki. (Daha doğrusu yoğunlaşmak zorunda da kaldım diyelim.)

Telefonumu unutup okula gidiyorum mesela. Ki ne kadar gerekiyor olmasına rağmen. Sonra öğle arası olur olmaz pıt pıt koşarcasına, telefonumu almak için bi hışım eve geliyorum. Buraya kadar,
‘ee ne var bunda, olur öyle arada, insanlık hali’ diyeceksiniz tabi ama, okula geri döndüğümde telefonumu yine almadan, evde unuttuğumu duyana dek :) Yahu arkadaş benim amacım eve gidip telefon almaktı. Ben ne yaptım  ? Eve gelmişken karnımı doyurayım dedim. Üzerine de bi kahve içip öyle çıkayım dedim. Geç kalmayayım mesaiye diye de acele ettim. Sonuç: telefonu yine unuttum :)

Başka mı? Arabanın anahtarını arıyorum bu sabah çıldırmış gibi. Yok ! Eve giriyorum talan ediyorum evi ama yok edepsiz anahtar. Kıs kıs gülüyor olsa gerek halime, bulamıyorum. En son aşağıya inip pes ediyorum. Bari taksi çağırayım diye düşünüyorum ki, arabanın koluna refleksif olarak elimi bi atıyorum ‘amanınnnn’ kapı açılmaz mı? Kapıyı açık unutmuşum sanıyorum tabi. Başlıyor düşünce baloncuklarım havaya yükselmeye:

 “Ayyy anahtarım da yok”

“Böyle açık mı kalacak araba”

“ Ayy sabaha kadar da kalmış zaten, gerçi site güvenlikli falan ama olsun”

 diye binbir türlü saçma sapan düşünce balonları …

Hayır, sonra dank ediyor , susak kafama ki anahtar kontakta. Sanki bana bakıp pis pis sırıtıyormuş gibi hissediyorum. Birileri de pencereden beni izliyormuşçasına arabaya utanarak bi binişim var ki sormayın. Sonra içerde utancımdan ve şapşallığımdan gülüyorum tabi. Ama ne gülme :)

Durduramadım kendimi. Okula varıncaya kadar gülmüşümdür herhalde. Artık akşamında eve nasıl geldiysem diye düşünüyorum, anahtarı kontakta bırakıp çıkmışım yukarı.  

Hani ödevini, kitabını evde unutan öğrencilere, öğretmenlerinin verdiği meşhur tepki vardır ya, “kendini de unutsaydın evladım” diye. İşte tam olarak bu haldeyim sanıyorum.

Hayır aşık falan da değilim. Keşke olsam :) Ben, şahsen, bizzat, kendim yaşıyorum :)) O kadar çok çalışıyor ve yoruluyorum ki şu sıralar. Kafam kazan gibi oluyor eve gelince. Beni teselli eden şey ise kitaplarım oluyor ne mutlu ki. Gömülüyorum onların sayfalarına öyle dinleniyorum birazcık.

Bu ay ki şahane kitaplarım da düşünceli ablamdan;) Okumahevesim anca bu kadar doruğa çıkartılabilirdi. Bu nazik ve düşünceli hediyesi için acık şımarıp, çott tocaman teşekkür ediyorum kendisine :) Çok ihtiyacım vardı şımarmaya :)

O zaman ben şimdilik Ece Temelkuran’ a kulak vereyim ve iyilik güzellik olsun diyeyim ;)