Zamanmış Her Şeyin İlacı

Dün gece rast gele dolaşırken sosyal medya sitelerinde bir şey gördüm. Gördüğüm şeyin etkisi epeyce sürdü. O dakkadan sonra elim kolum bağlandı, dilim lal oldu.

Ne televizyon izleyebildim, ne kitap okuyabildim, ne de bilgisayarda dolanmaya devam edebildim. Durdum sadece… Öylece kala kaldım. Hareketsizce oturdum saatlerce…

Eski bir tanıdığımın annesini kaybettiğini öğrenmiştim. Tanıdık demek doğru mu onu da bilemedim ama, tanımış mıydım acaba? (Yani görüşüyor olduğum biri de değildi anlayacağınız) Ama bunun bir önemi de yoktu şu anda.

Bir şeyler yapmak istedim, ama ne yapabilirdim ki? Baş sağlığı ve sabır dilemekten başka…

Hiç bir şey yazamadım. Öylece durdum işte… Ne kadar önemi olurdu yazmamın onu da bilemedim…

Empati kurmaya kalkınca ise nefessiz kaldım adeta…

Bedenim buz kesti, tüylerim diken diken olurken, gözümden akan yaşlara ise seyirci kalabildim sadece...

Sonra uyuyamadım tabi bir süre…

Benim yaralarım da tazeydi çünkü… Ben çok şükür ki kaybetmemiştim annemi, ama ölesiye korkmuştum kaybetmekten. Gözünün yaşına tahammül edemez, sesinin düşmesine dayanamazdım.

Her konuştuğumda acılarını dindiremiyorum, çare olamıyorum diye üzülürdüm… Şimdi binlerce kez şükürler olsun ki çok daha iyi.

Şimdi sana gelince 'uzun adam',

kısacık bir mesaj hislerimi anlatamaya yetmeyecekti elbette… Hoş şimdi de nasıl anlatılabilirse…

“Belki hep bir yerlerde yaran olacak, eksik olacaksın. Ama inan her geçen gün acısı daha da azalacak… ilk günkü gibi olmayacak…  

Ne bileyim, öyle diyorlar işte…

yoksa nasıl yaşanırdı ki….

Boğazındaki yutkunmanı engelleyen düğümler yavaş yavaş çözülecek. Daha iyi nefes alabileceksin… Ama maalesef biraz zamana ihtiyacın var uzun adam…

Dualarımla yanındayım.

Nur içinde yatsın, başın sağ olsun…