Telefonu Bırak, Bana Bak!!!

Merhabalar,

Beni takip edenler bilir ki ben ilkokulda çalışan bir rehber öğretmenim. Bir süredir bloğumla çok az ilgilenebiliyordum çünkü okulda başlatmış olduğum bir proje vardı ve onunla uğraşıyordum. İlginizi çekeceğini düşünerekten size bu projemden kısaca bahsetmek istedim.  

Projemin adı: TELEFONU BIRAK, BANA BAK!!!

Projeyi uygulamaya koyma gerekçelerim:

Akıllı cep telefonlarının kullanımı günümüzde bir hayli yaygınlaşmış durumdadır. Pek çok faydasının yanı sıra doğru ve yerinde kullanılmadığı takdirde yine pek çok sorunu da beraberinde getirmektedir. Yetişkinlerin neredeyse olmazsa olmazı haline gelen akıllı cep telefonları aile içi iletişimi azaltarak anne-baba-çocuk arasında farkında olmadan büyük uçurumlar yaratmaktadır. Telefonla geçirilen zaman arttıkça, çocuklara ayrılan zaman giderek azalmaktadır. Hatta çoğu zaman aileler içlerini rahatlatmak ya da  bu zamanı verimli kılmak adına yine bir teknolojik cihaz olan tabletleri yahut da laptopları çocukların kucağına bırakmaktadırlar. Ve böylece yeni bir yanlışın daha kapısını aralamaktadırlar. Tabloya uzaktan bakıldığında ise ellerinde telefon olan anne-baba ve tableti ile oynayan çocuklarla karşılaşırız. Sonuç ise çocuk sesleri ile yankılanan evler yerini derin bir sessizliğe bırakır. Geriye ise sadece ellerinde tuttukları cihazların sesleri kalır (telefon, tablet vs)

Ve bu durum da, çocukların sosyalleşmesini engellemekte, ayrıca çocuklar, ailenin ilgisinden, desteğinden de mahrum kalmaktadırlar. Buna bir “DUR” denilmedikçe de birçok sorunun temeli atılacaktır. Öncelikli gerekçem anne-babalara çocukları aracılığı ile bir ayna tutarak farkındalık yaratmak olup, günümüz iletişim çağında aslında nasıl da iletişimsiz kaldığımızı gösterebilmektir.  “Dur ve aynaya bak!”

Uygulama adımlarım ise şu şekilde oldu:

İlk adım olarak çocuklara, akşam olunca aileleri ile nasıl vakit geçirdikleri, beraber neler yapabildikleri gibi sorular yöneltilerek sohbet edildi. Ardından hislerini, duygu ve düşüncelerini anlatan “Akşam Olunca Ailem ve Ben” başlıklı bir yazı yazmaları ve resimler yapmaları istendi. Yazılar incelendiğinde çoğu ailede benzer sorunlar yaşandığı tespit edildi.

İkinci aşama olarak alışılmışın dışına çıkılarak çocuklarla beraber, aileleri değerlendirebilmek için ‘Anne-Baba Karnesi’ hazırlandı. Bu sefer çocuklara değil, anne-babalara not verildi. Çocukların belirlemiş olduğu davranışlar üzerinden hazırlanan anne-baba karnelerinin bir yüzünde annelerine verdikleri notlar, diğer yüzünde babalarına verdikleri notlar yer alıyordu.  Karnenin alt kısmında ise öğrenci görüşüne yer verildi.

Üçüncü aşama olarak da velileri okula çağırarak “TELEFONU BIRAK, BANA BAK!” isimli bir seminer verdim. Bu seminerin ardından velilere karne töreni düzenlenerek çocuklarının onları değerlendirdikleri karneleri dağıttım. Çoğu olumsuz değerlendirilen velilere dört hafta sonra yeniden karne verileceği belirttim. Bir daha ki karnede olumlu bir tablo ile karşılaşabilmeleri için ödev çizelgesi hazırladım. Bu çizelge ile velilere çeşitli etkinliklerden ve oyunlardan oluşan ödevler verildi. Her şeyden önce de akşamları çocukları ile geçirdikleri zamanlarda telefonları kapatmaları yahut da sesini kısmaları istendi.

 “Telefonu bırak, bana bak!”

Telefonla oynama, benimle oyna!

Bırak elinden akıllı telefonunu, akıllı çocuğunun elinden tut!

Prizin yanında durma, benim yanımda dur!"çağrısı yapıldı. 

Sonrasında Pedagog-Aile Danışmanı Canan KARABULUT velilere konu ile ilgili seminer vermek üzere okulumuza davet edildi.

Dört haftalık sürecin sonunda anne-babalar yeniden değerlendirilecek. Tekrar ‘Anne-Baba Karnesi’ hazırlanacak. Bu sefer yapılan karne töreninde anne-babalara karneleri çocukları tarafından verilecek. Çocuklarından karnesini alan anne-babalar da bu zaman zarfında neler yaşadıklarını anlatan bir mektubu çocuklarına verecekler. Karne dağıtımından sonra belirli günlerde velilerle bir araya gelinerek grup rehberliği gerçekleştirilecek. 

Son olarak da yaşanan bu zaman zarfında ailenin ve çocuklarının hissettiklerini derinlemesine inceleyebilmek için rehberlik servisinde anne, baba ve çocuğun yer aldığı özel aile görüşmeleri gerçekleştirilecek.

Paylaşmanın çoğalttığına inanarak girişmiş olduğum bu işte, kazanacağım bir tek çocuk bile önemlidir eğitimde. Ve onunla beraber ulaşabilmiş olduğum bir tek veli bile.

Günümüz iletişim çağında aslında nasıl da iletişimsiz kaldığımızı gösterebilmek, farkındalık yaratabilmekti amacım. İlerleyen günlerde ne olur ne biter, projemle bir ödül alır mıyım yahut da projem iyi bir örnek seçilir mi bilemiyorum. Fakat gelen geri bildirimlerden de anlaşılıyor ki ben amacıma ulaşabilmişim. Ne mutlu bana;)

Şimdi düşünüyorum da bu telefon bağımlılığından bir tek çocuklar mı muzdarip acaba?

Farkında olmadan, pek çoğumuz bağımlı olmaya birer adayız belki de, kim bilir?

iletişimde kalabilmek ümidi ile...