Nur Topu Gibi Blok

Son zamanlarda kalkamaz oldum laptopun başından.  Yatıyorum kalkıyorum aklımda hep aynı şey. Sevgili bloğum!  Biricik arkadaşım oldu benim. Hatta arkadaş kelimesi bile az geliyor şu an aramızdaki bağı anlatmam için. Sanki bir canlı muamelesi yapıyorum ona ve kendimi kaybedip onunla konuşmaya başladığımı bile fark ediyorum. “Aman da başlığı iyi görünüyor muymuş, azıcık sağa mı kaydırmalı yazılarını acaba, yok böyle ortalı iyi görünüyorsun sanki, tasarımını değiştirsem mi ?” 
Sanki o benim çocuğum da onu besleyip büyütmeye çalışıyorum gibi bir hal içindeyim. Bunu da nasıl fark ettim, anlatmak istiyorum size de. Kendi şapşallığıma azıcık da siz gülesiniz diye. Ben bu bloğu yazmaya karar verdiğimde kendime yeni bir laptop aldım. (Benim bir ahiretlik laptop vardı, söylemesi ayıp olmazsa, neredeyse 10 yıllık sizlere ömür oldu da) Ve dün de laptopum için çanta almaya gitmiştim. 

Laptop çantası alırken nedense bir türlü beğenemedim. Yok hafif olsun, yok içinde gözleri olsun, renkli bir şeyler olsun falan filan. Yanımda benimle ilgilenen görevli çocuk da tabi ister istemez sıkıldı benim bu saçma sapan uzatmalarımdan. Tam “ah bu işte “ dediğim bir çanta getirdi ki rengi kırmızı çantanın. Ben de bir anda istemsiz bir şekilde:
“Ay bu renk yakışır mı acaba?”  diye sesli düşünmem ve peşine yanımdaki çocuğun “bence bu renk  laptopunuzu çok açar” demesi ile ben de onda da kayış koptu işte :)

Puhahaa :) Kahkahalar havada uçuşuyor. 

Rahat bir 3-4 dakika gülmüşüzdür. Sonra ben durumu kendimce biraz izah etmeye çalışıp, özenmiş olduğumu, 10 seneden sonra yeni bir makine alınca insan özeniyor işte falan demeye çalışsam da, pek inandırabildiğimi düşünmüyorum. Aklında manyak bir kız olarak kalmışımdır herhalde. Neyse ona da bana da malzeme çıktı işte :)

Ama gerçekten böyle bir haleti ruhiye içerisindeyim son zamanlarda. Yeni anne olmuş biri gibiyim.Önce düşünürsün bebeğim olsa diye, sonra hamilelik süreci (sancılı bir süreç, nasıl olur ki, bakabilir miyim, ilgilenmek zor iş, ne yazsam ki,  bıdı bıdı..)

Sonra hooop !! Nur topu gibi bir bloğum oldu, adını koydum. Sonra her gün fikirlerimle, yazılarımla beslemeye, büyütmeye başladım. Şimdi de yine anne replikleri ile konuşurken buluyorum kendimi ya da düşünürken sokakta, işte, evde, arkadaş sohbetlerinde. 
“Ay vallahi uzaktan göründüğü gibi değil anacım, zormuş vallahi.
Sonuçta madem yaptın ilgilenmek lazım değil mi ama Nesrin?  Ne öyle yapıp ortalığa atarmış gibi bloğunu.” 

Kimler neler yazıyor, nasıl dikkat çekiyorlar, ben ne yapmalıyım, ben nasıl izlenirim, ay bir de bu işlerden para kazanılıyormuş, reklam  alınıyormuş falan filan..
 Ay yok ablalarım, abilerim ben yazarım sonra bir yana çekilir ellerimle büyüttüğüm bloğumu izlerim, severim bir güzel o kadar.  Yani tabi ki de benim de deli gibi takipçilerim olsun, her gün bloğuma girilsin, olabiliyorsa ben de paracıklar kazanayım isterim. Ama gelgelelim bu iş öyle kağıt kürekle olduğu gibi kolay değilmiş. Teknik bilgi istiyor, sabır istiyor, zaman istiyor, istiyor da istiyor anlayacağınız.
Hani bir reklam vardı ya “daha çoook çalışmam lazım anne çokkk” diyordu çocuk. İşte ben de oradaki çocuk gibi “DAHA ÇOOOK ÇALIŞMAM LAZIM” diyorum. 

Söz uçar yazı kalır mantığıyla başladığım bu işte çalışırken eğlenmek ve içimden geldiği gibi yazmak ve yarınlarıma bırakmak istiyorum bu anları, düşünceleri.  Mesela şu an bu satırları sonuna kadar yazabildim ya çok rahatladım.

Yuppeley !!!

Siz de şayet arada gelip, bloğumla ilgilenmek isterseniz, azıcık kaçık bir kızın gözünden bakarsınız hayata.
Haydi ben kaçayım o vakit, daha valiz hazırlamam gerek.
Sömestri geldi ve bu öğretmen kızımızın da tatile ihtiyacı var.